مقدمه

هیچ مهندس معماری نمی تواند بدون شناخت و درک کامل موضوع پروژه و نیازهای کارفرما ساختمانی بدون نقص و موفق طراحی کند. از طرف دیگر، هیچ دو معماری نیز به یک پروژه به طور یکسان نگاه نمی کند و لذا طرح های مشابه ارائه نخواهند کرد.
برخی از پروژه های بزرگ مانند ساختمانهای اداری، آموزشی، درمانی، استادیومهای ورزشی، فرودگاهها و غیره دارای کاربردهای مشخص در چهارچوب فعالیت های معین می باشند و لذا ممکن است طراحی اینگونه بناها، بخصوص اگر دولتی باشند، بطور مستقیم به یک معمار شناخته شده واگذار شود. اما در مورد موزه ها، که می توانند دارای اهداف و فعالیت های تعریف شده متفاوت باشند، معمولاً اینگونه عمل نمی شود. بررسی چگونگی احداث موزه های بزرگ در جهان بخصوص موزه های ساخته شده در اواخر قرن بیستم، نشان می دهد که برای انتخاب معمار اکثراً مسابقه ای بین معماران برجسته تراز اول در سطح بین الملل ترتیب داده شده است. این معماری، با در اختیار داشتن نیازها، شرایط و چهارچوبهای کلی که توسط کارفرما تعیین می شوند، طراحی اولیه خود را تهیه و جهت شرکت در مسابقه، به کارفرما تحویل می دهند تا یکی از آنان توسط کمیته ای مرکب از متخصصین تراز اول موزه ها، به عنوان برنده مسابقه انتخاب گردد. در برخی موارد مسابقه حتی قبل از تعیین سایت برگزار می شود، که در این صورت، انتخاب سایت مناسب طرح نیز بعهده برنده مسابقه خواهد بود.


امروزه بناهای موزه های جدید، چه توسط مشهورترین معماران بین المللی و چه توسط سایر معماران کشورهای مختلف طراحی شده باشند، از شاخص ترین و بحث انگیزترین ساختمانهای جهان محسوب می شوند. بطورکلی طراحی موزه برای معماران فرصتی استثنایی و متفاوت با طراحی سایر انواع ساختمانهای بزرگ، محسوب می شود زیرا طبیعت طراحی موزه به نحوی است که میدان برای نوآوری، ابتکار و خلق اثری جدید و منحصربه فرد را فراهم می آورد.